اروتیسم، ابتذال تقدس

چندی پیش سعادت سفر مهد تمدن، سرزمین بین النهرین دست داد. دوست ندارم از آن به عراق یاد کنم چون به بازدید جهانی خیلی پیش تر از عراق رفته بودم.
در موزه ملی عراق، توجهم را تکثر نماد های مادرانگی به خود جلب کرد. در سرزمینی که بطن تمدن بوده است و دو چشمه حیات بخش دجله و فرات مانند دو جریان شیر از سینه های مادر بشریت از دو سوی آن جاری است، مادری با تمام اجزای آن از نبات تا انسان محترم داشته می شد. پیکره های متعددی که زنان را با کودکانی در آغوش و پستان هایشان در دهان شیرخوارگان نشان می دهد، زایندگی و روزی بخشی زنانه را چون منزلتی والا به رخ می کشد.
آنچه که اروتیسم در حد جذابیت های جسمی تنزل داده است، روزی در مشرق زمین به عنوان عاملیت خالقیت و رزاقیت خداوند (یا خدایان وقت) بر روی زمین گرامی داشته می شد، و آنچه که فمینیسم افراطی آنرا نگاه حقارت بار به زن برای فرزندآوری بازنمود، روزی اعجاز زنانه بر شمرده می شد. آری پستان و زهدان پیش از آنکه توسط نواندیشانی که احساس می‌کردند ناجی بشریت دوران خود هستند به بسترهای زمینی گره بخورند، به آسمان راه داشتند.
تصاویری از موزه ملی عراق و نماد های معجزه زنانگی و مادرانگی تقدیم شما، و روز زن بر بازوان خداوند بر روی زمین خجسته باد.