بحران آذربایجان که از آن به عنوان نقطه آغازین جنگ نیم قرنی سرد نیز یاد می شود، غیر از جنگ تحمیلی اساسی ترین تهدید برای تمامیت ارضی ایران در یک سده اخیر بوده است.
مذاکرات استالین با احمد قوام السلطنه نخست‌وزیر وقت و سیاست او در اقناع استالین به دست برداشتن از پشتیبانی از نیروهای جدایی طلب آذربایجان شرایط را برای شاه فراهم کرد که با یک ژست فاتحانه تبریز را به آغوش ایران باز گرداند؛ بیست و یکم آذر، روز نجات آذربایجان!
شاه مانند تمامی دستاوردهای دوران زمامداری اش که به همت سایرین انجام شده بود و در صورت کامیابی به نام خودش تبلیغ می کرد (رجوع کنید به تبلیغات حکومتی دوران پهلوی در مورد ملی شدن صنعت نفت یا اصلاحات ارضی به دست اعلیحضرت همایونی شاهنشاه آریامهر!) به تدریج روایتی را تکرار کرد که حماسه ای از شاه شیردل در دل اژدها بود و اشاره ای به آنکه اژدها چند روز قبل از آن طی هماهنگی استالین و قوام به خانه خودش برگشته بود در آن نمی شد!
این تبلیغات حکومتی جانبدارانه باعث شد که پس از پیروزی انقلاب، بازگشت آذربایجان به آغوش میهن که به حق یک مناسبت ملی ارزشمند است به عنوان یک مناسبت طاغوتی (به مثابه آنچه که قیام ملی ۲۸ مرداد نامیده می شد) به کلی طرد شده و حتی در تقویم نیز جایی نداشته باشد.
این گسست هویتی کار را به جایی رسانده است که یک دانشجو در جلسه دفاع پایان نامه علنا یاد پیشه وری بانی تجزیه طلبی آذربایجان را گرامی می دارد و بعد از برخورد قضایی با او، چندصد فرد دانشگاهی از او اعلام حمایت میکنند!
سالگرد این مناسبت را بهانه ای دانستم که استدعا کنم که در این مورد بیاندیشیم که رویدادهای ملی و نماد های ملی ما نباید مورد بهره‌برداری سیاسی قرار گیرد. اگر حاکمیت نیز به سهو یا به عمد از رویداد های ملی مانند حماسه ای که جوانان ایرانی از زن و مرد در دفاع از میهن در جنگ با عراق خلق کردند، یا دستاوردهای های نظامی دانشمندان که بازدارندگی آن برای نسلی که جنگ را به یاد دارد ملموس است، استفاده سیاسی می کند، یا سعی دارد اثبات کند که نماد های غرور ملی ما مانند تیم ملی دلبستگان گرایش خاص سیاسی هستند، روشنفکر دلسوز امروز ضروری است که حتی اگر خود حس دلبستگی به ساختار سیاسی حاکم را ندارد نگذارد که این نمادها، دستاوردها و افتخارات ملی که ضامن حفظ هویت یک ملت است مانند فرزندان یک طلاق عاطفی در میان دو والد ناسازگار سرگردان باشند. دلسوز ملت و هویت، آن از هر قطب سیاسی جامعه، آن کسی است که رشته های انسجام ملی را ترمیم می کند نه آنکه می گسلد...
مذاکرات استالین با احمد قوام السلطنه نخست‌وزیر وقت و سیاست او در اقناع استالین به دست برداشتن از پشتیبانی از نیروهای جدایی طلب آذربایجان شرایط را برای شاه فراهم کرد که با یک ژست فاتحانه تبریز را به آغوش ایران باز گرداند؛ بیست و یکم آذر، روز نجات آذربایجان!
شاه مانند تمامی دستاوردهای دوران زمامداری اش که به همت سایرین انجام شده بود و در صورت کامیابی به نام خودش تبلیغ می کرد (رجوع کنید به تبلیغات حکومتی دوران پهلوی در مورد ملی شدن صنعت نفت یا اصلاحات ارضی به دست اعلیحضرت همایونی شاهنشاه آریامهر!) به تدریج روایتی را تکرار کرد که حماسه ای از شاه شیردل در دل اژدها بود و اشاره ای به آنکه اژدها چند روز قبل از آن طی هماهنگی استالین و قوام به خانه خودش برگشته بود در آن نمی شد!
این تبلیغات حکومتی جانبدارانه باعث شد که پس از پیروزی انقلاب، بازگشت آذربایجان به آغوش میهن که به حق یک مناسبت ملی ارزشمند است به عنوان یک مناسبت طاغوتی (به مثابه آنچه که قیام ملی ۲۸ مرداد نامیده می شد) به کلی طرد شده و حتی در تقویم نیز جایی نداشته باشد.
این گسست هویتی کار را به جایی رسانده است که یک دانشجو در جلسه دفاع پایان نامه علنا یاد پیشه وری بانی تجزیه طلبی آذربایجان را گرامی می دارد و بعد از برخورد قضایی با او، چندصد فرد دانشگاهی از او اعلام حمایت میکنند!
سالگرد این مناسبت را بهانه ای دانستم که استدعا کنم که در این مورد بیاندیشیم که رویدادهای ملی و نماد های ملی ما نباید مورد بهره‌برداری سیاسی قرار گیرد. اگر حاکمیت نیز به سهو یا به عمد از رویداد های ملی مانند حماسه ای که جوانان ایرانی از زن و مرد در دفاع از میهن در جنگ با عراق خلق کردند، یا دستاوردهای های نظامی دانشمندان که بازدارندگی آن برای نسلی که جنگ را به یاد دارد ملموس است، استفاده سیاسی می کند، یا سعی دارد اثبات کند که نماد های غرور ملی ما مانند تیم ملی دلبستگان گرایش خاص سیاسی هستند، روشنفکر دلسوز امروز ضروری است که حتی اگر خود حس دلبستگی به ساختار سیاسی حاکم را ندارد نگذارد که این نمادها، دستاوردها و افتخارات ملی که ضامن حفظ هویت یک ملت است مانند فرزندان یک طلاق عاطفی در میان دو والد ناسازگار سرگردان باشند. دلسوز ملت و هویت، آن از هر قطب سیاسی جامعه، آن کسی است که رشته های انسجام ملی را ترمیم می کند نه آنکه می گسلد...
۵
از ۵
۱ مشارکت کننده